یک مسئله امشب مرا بسیار ناراحت کرد، حذف وبلاگ دوستانم.. دوستانی که زمانی مشتاق نگاه به صفحه آن‌ها بودم امروز می‌بینم دیگر صفحه‌ای با آن نام دیگر وجود ندارد.. 

کجاست از جنس بهار و تنهای خسته؟! کجاست آنهمه احساس واقعی و قلب‌های صاف؟!

کجاست آن دل‌های که جز دلتنگی دوستان غمی دیگر در بر نداشتند؟!

ای کاش باری دیگر پیدا شود آن چه بود، تا بتوانم نگه‌دارم آنچه را ارزشمند است! کاش!کاش!کاش!

در ذیل این مطلب تلفنی را یادداشت می‌کنم که او هم چندان معتبر و ماندنی نیست به مانند خودمان و خود این دنیا!

اما شاید روزی من و دوستان عزیزم را به یکدیگر متصل کند: ۰۹۳۰۶۱۰۶۵۰۵

  فقط باش که بودنت کافی است

روزهای زندگی ام گرم میگذرد با تو ،به گرمای لحظه هایی که تو در آغوشمی
با تو گرم هستم و نمیسوزد عشقمان، ای خورشید خاموش نشدنی
همچو یک رود که آرام میگذرد،عشق ما نیز آرام میگذرد و تویی سرچشمه زلال این دل
ساعت عشق مان تمام لحظه های زندگیست ،ثانیه هایی که پر از عطر و بوی عاشقیست
ای جان من ،مهربانی و محبتهایت،وفاداری و عشق این روزهایت،امیدی است برای خوشبختی فردایت
میدانم همیشه همینگونه که هستی خواهی ماند،مثل یک گل به پاکی چشمهایت،به وسعت دنیای بی همتایت
هوای تو را میخواهم در این حال دلتنگی،امواجی از یاد تو را میخواهم در دریای خاطره های به یادماندنی
همنفسمی، ای که با تو یک نفس عاشقم
همزبانمی، ای که با تو یک صدا برایت احساسات عاشقانه ام را میگویم
حرفی نمانده جز سکوت بین من و چشمانت، که در این سکوت میتوان یک دنیا عشق را خواند
چه با شوق میخوانم چشمانت را و چه عاشقانه گرفته ایم دستهای هم را
گفتی دستهایم گرم است، گفتم عزیزم این چشمهای تو است که مرا به آتش کشیده است
همه ی دنیا فریاد عشق ما را شنیده است،هنوز هم نگاهم به نگاهت دوخته است،
چقدر قلبت زیباست…
چه بی انتهاست قصر عشق تو و من چه خوشبختم از اینکه اینجا هستم ، در کنار تو
تویی که برایم از همه چیز بالاتری و از همه کس عزیزتر
میخوانمت تا دلم آرام بماند

دلم پاره شد از بیقراری...

دل تو واقعا خبر داره...

همش اسمتو فریاد میزنم...

میگم الان میاد سراغم...

دیگه دارم میشکنم زیر بار غمش...

یعنی میاد و مرهم شونه هایی زخمیم میشه...

نمیدونم برم یا بمونم...

میدونم رفتنم محاله...

میدونم تو بی راهه هستم...

میدونم آخرش باید برگردم...

میدونم موندنم خیاله...

میدونم میخوامش...

میدونم نمیشه...

اما اینا که حرفایی یه عاشق نمیشه...

میدونم اون جون پناهه...

میدونم یه همراهه...

میدونم یه آواره ام...

میدونم تنها نه اما بیچاره ام...

میدونم که میمونم...

میدونم که میتونم...

میدونم نمیتونن ازپام در بیارن...

میخوام که دیگه دنیا هم نباشه...

نه خودم نباشم که دنیام رو خراب کردم...

میدونم دیگه آخرشه...

میدونم که باید بمیرم...

این آخرین باورمه...

میدونم که آخرش تو بی کسی میمونم...

میدونم همه دو رو و بی وفان...

عاشقایی واقعی فقط تو قصه هان...

اما نمیتونم و میمونم...

حتی اگه نباشه جونم...

من یه دیوونم که تا آخرش میمونم...

 راه آسمان باز است، پر بکش

 او همیشه آغوشش باز است، نگفته تو را میخواند ؟

 اگر هیچکس نیست، خدا که هست....
.
.

 .
خدایا شکرت که مرا از تمام وابستگی ها می رهانی

 و ترس از دست دادن را از من دور کردی

 و چنان روحم را بزرگ کردی که دلبسته باشم نه وابسته...
 

سکوتم را تفسیر...

دیروزم را فراموش...

فردایم را پیشگوئی...

به نبودنم مشکوک بودی...

در بودنم مردد...

از هیچ گلایه می‌ساختی ...

از همه چیز بهانه...

من کجای این نمایش بودم؟

به هر اونچه که تو میخواستی و من نه...

باختمت...

بالاخره تسلیم خواسته های ناعادلانه تو شدم...

باورم نمیشه باختم...

باورش سخته...

ولی آخرش که میشه باورم...

دیگه هیچی مثل گذشته نمیشه...

بازم میخوامت...

اما این بار نه عاشقانه...

بلکه عادلانه...

مگه عدل این نیست هرچیزی سرجای خودش...

و هر کسی به اندازه خودش...

منم دیگه ترو به اندازه حقم میخوام...

از حالا به بعد به جایی تو با خودم کنار میام...

گرچه سخته ولی میتونم...

با ناامیدی منتظر میمونم...

شاید زندگی به منم روی خوش نشون بده...

خیلی از این میترسم که کسی درباره ام اینجوری فکر کنه...

نمیدونم شایدم راست میگن...

اخه یه آدم رو اندازه تموم عالم دوست دارم...

بد نیستم ولی خودخواه هستم...

میخوام اونم راحت باشه...

زندگی کنه...

عاشق باشه...

ولی فقط با خودم و برای خودم...

خیلی زیاده نه؟!...

ولی میدونم ...

هیچکی اونجوری که من میخوام نمیشه...

هیچکی یه روز عاشقم نمیشه...

واسه دو دقه حرف زدن باهات...

ازبیقراری...

وقتی میدونم علاقه ی به دیدنم نداری...

دلتنگی حس قشنگیه اما با تمام زیبایش...

داره بدجور عذابم میده...

چی میشه یه بار بیاد بگه حالمو میفهمه...

نه...

نه...

نه...

میدونم اگه بگه از روی ترحمه...

حاضرم تو تنهایی دنیایی خودم بمیرم...

اما یه ذره از محبت دنیایی کسی رو که ادعا میکنه دنیاشم رو نخوام...

فکرم آشفته ست...

دلم گریه میخواد...

اما نه مرد که گریه نمیکنه...

اما نه...

بازم اشکام رو گونه هام جاری شد...

اما خب بهتره بشه چون هیچی مثل اشک آرومم نمیکنه...

میخوام یه اعتراف بکنم...

گرچه پر درد و عذابم...

عذابتم بهم آرامش میده...

نمیدونم چرا و به چه دلیل اما احساس میکنم از خودم متنفرم...

احساس میکنم که کسی رو ندارم...

فکر کنم واسه اینه که اونو ندارم...

شاید بقیه فکر کنن دارم...

اما ندارم...

کسی رو که مال من باشه...

شاید خودخواهی باشه اما همه چیزش طبق خواسته من باشه...

فقط مال هم باشیم نه نگاه مردم...

خیلی داغونم...

شاید اونم حال منو داشته باشه...

 به قول اون...

تو همیشه احساس میکنی بیشتر دوستمداری...

بیشتر ناراحت میشی...

رتبه بالا همیشه مال تو بوده...

من مردود...

بازم با خودم دعوا دارم انگار میخوام حق رو بدم به اون...

ازاینکه دلگیرم و یا ...

خب اخه یه خورده احمقانه هم هست...

اخه فکر کنم همه دلم مال اونه...

خیلی پیش میاد که شک کنم این دلی که تو سینه منه مال منه...

اگه مال منه پس چرا چیزی جز اون توش نیست...

عاشقم...

عاشقی درده...

عاشقی سخته...

پشیمون نیستم از اینکه عاشقم خیلیم راضیم از این زندگی که دارم...

خب دوباره برگشتم سر نقطه اول...

خب اگه راضی هستی...

پس چرا انقد پر هستی؟!...

انگار باخودم سر جنگ دارم همش دارم دعوا میکنم با خودم...

دیوونم مگه نه؟

همش از خودم میپرسم آیا عشق دیوونگیه...

اگه نیست پس چرا من از وقتی که عاشق شدم دیوونه ام...

نمیدونم شاید دلیل اختلافاتم با خودم اون باشه...

بازم برگشتم به اون شاید واقعا رفتار اونه که منو به این روز انداخته...

ازاینکه بیشتر وقتا از غم مینویسم تعجب نکنید...

اخه وقتی که خوشحالم شادیمو میدم به اون...

اما غمم رو تو خودمو خوکار و یه کاغذ سفید خالی میکنم...

بعضی وقتا دلم به حال کاغذ سفید میسوزه که همش موقع غم میرم سراغش..

و وقتی که خوشحالم فراموشش میکنم...

مثل همه اونایی که فقط موقع مشکلات منو میشناسن...

 و موقع شادی منو جا میذارن...

دلم...

دلم...

دلم عشق میخواد...

عشقی که غمو شادیمو باهم بخواد...

شاید اونم یه روز اینا رو بخونه و بگه که بی انصافم...

بازم با خودم دعوا دارم چون از الان دارم حق رو به اون میدم...

خیلی بهم ریخته ام...

یاد شبایی میفتم که وقتی کنارم قدم میزد اشکامو جوری پاک میکردم...

که متوجه نشه اما میشد...

یاد وقتایی که با فریاد گریه میکردم و نمیشنید...

اینا همش حرفایی دل منه شاید حال و روال اونم همین باشه...

نمیگم که فقط خودممو میبینم...

صدای گریه های که تا سحر تموم نمیشد هنوز تو گوشمه...

همه زندگیم تو یه سال عوض شد...

هیچوقت یادم نمیره 28دیماه رو...

روزا و شبا  ساعتا و حتی ثانیه های خیلی سختی رو گذروندم...

روزایی که دلم مرگ میخواست...

خول یادمه 12بهمن ماه بود یه روز سرد آخر هفته...

دور بر ساعتای 2-3بود...

برای اولین بار بهم گفت که عاشقمه...

از اون روز تا امروز...

پشت سر هم دارن طی میشن...

یه روز انقد خوب که نمیخوام تموم بشه...

یه روز انقد بد که مرگم آرزوم میشه...

هنوزم بلاتکلیفم با خودم...

اما خب یه بلاتکلیف عاشق که تکلیفی نداره...

...این داستان ادامه دارد...

برای خوشبختی چیز زیادی نمیخواهم ...

همین که آغوش تو باشد و

هرم لبانت...!

++ وقتی نیستی حسی مبهم دارم ؛ شبیه کسی می شوم کمی زیاد مُرده !!!

++ نباشی ... قندها هم شیرین نیستند ... به همین چای یخ کرده قسم !

++ در آخرین بوسه لبخندم روی لب هایت جاماند.

خبر مرگ
 

      چه كسي خواهد ديد مردنم را بي تو؟

                       بي تو مردم،‌مردم!
                         

                           گاه مي انديشم خبر مرگ مرا با تو چه كسي ميگويد؟
 

آن زمان كه خبر مرگ مرا مي شنوي

                   روي تو كاشكي مي ديدم!
 

                                        شانه زدنت را بي قيد

                                               و تكان دادن دستت كه مهم نيست زياد!

                                                                 و تكان دادن سر را

                                                                    كه عجيب! عاقبت مرد؟
    

افسوس...

                 كاشكي مي ديدم

                          من به خود مي گويم

                                      چه كسي باور كرد جنگل جان مرا

                                                   آتش عشق تو خاكستر كرد!!!

פـَــوآسَتــــ جَمــع بـــآشـב ...

ڪـﮧ בور ِ تـُـو وَ تَمــــآمـ ِ شآعـــــرآלּــﮧ هــآ رآ פֿـَـط פֿــوآهـَم ڪشیــــב ...!

اَگــــر بـآ آمـَــــבלּ ـَتـــــ ...

او ...

פـَـتّــی یڪــ "سـُـــرفــــﮧ" ڪُنــــב ...!!

یعنی روبه رو یم نشسته ای....

و باز خیسی چشمانم را ان دستمال خشک وبی احساس پاک می کند......!

حسرت.....

یعنی شانه هایت دوش به دوشم باشد

اما

نتوانم از دلتنگی به ان پناه ببرم.....!

حسرت.....

یعنی نبودن تو در عین بودنت......

یعنی روبه رو یم نشسته ای....

و باز خیسی چشمانم را ان دستمال خشک وبی احساس پاک می کند......!

حسرت.....

یعنی شانه هایت دوش به دوشم باشد

اما

نتوانم از دلتنگی به ان پناه ببرم.....!

حسرت.....

یعنی نبودن تو در عین بودنت......

به روی خودم نمیاورم دست هایم از گرمای دست تو خالیست

باران میبارد و من عاشق تر میشود

سیگار برایت روشن میکنم و میگذارم تا اخر بسوزد شاید  بیایی کنارم

خودم با خودم قهر میکنم

خودم با خودم آشتی میکنم

تو نمیدانی وقتی همه چیز مردی میشوی یعنی چه این نبودن

یعنی چه این تنهایی

باران میبارد باز من قدم زدنم ادامه دارد

چقدر خوب است حتی با خیالت قدم زدن زیر باران

متولدین فروردین ماه :
به سوی من بیا
تا تو را حس کنم
و دنیا خواهد دید
داستان عشقی سوزان را
که شعله اش در قلب من خواهى بود

به هنگام عاشقی گویی در دنیای شوالیه ها و پرنسس ها سر می کند.
قلبا عاشق است و در عشق پا بر جاست.

خیلی جالبه حتما بخونید و لطفا بگید تا چه حد صحت داره؟

بقیه در ادامه مطالب